Այսօր մենք գնացինք Հրազդանի կիրճ։ Քայլելով գնացինք Բախշյանի այգի և նստելով մեր ավտոբուսը, շարժվեցինք։ Քանի որ ես շատ սոված էի, ճանապարհին երկու բրդուճ կերա, կշտացա։ Գնացինք շատ, թե քիչ, Աստված գիտի և ընկեր Արմինեն, հասանք Սուրբ Սարգիս եկեղեցի։ Այնտեղ ես աղոթեցի իմ պապիկի համար, որովհետև նա կորոնավիրուսով է վարակվել և նրան տեղափոխել են վերակենդանացման բաժին։ Մենք այնտեղ աղոթեցինք, երգեցինք, հետո դուրս եկանք Սուրբ Սարգիս եկեղեցուց և իջանք Հրազդանի կիրճ։ Իջանք մանկական երկաթուղուց մոտավորապես 1,5 կմ հեռավորության վրա և սկսեցինք հաց ուտել։ Բոլորը կերան կշտացան, բացի ինձնից․ ինքներդ գիտեք՝ ինչու, հատուկ չիմացողների համար ասում եմ՝ ես ճանապարհին բրդուճներս կերել էի։ Քայլեցինք, աղբ հավաքեցինք մինչև մանկական երկաթուղի։ Ասեմ, որ տարաշքը շատ փնթի էր։ Ես իմ ընկերների հետ մաքրեցի միջավայչը, մեր Հրազդան գետը։ Մարդիկ անշնորհակալ են, որովհետև իրենց այդքան սիրուն Հրազդան է տրված, բայց իրենք փոխանակ շնորհակալություն հայտնեն, փչացնում ու աղտում են։ Մանկական երկաթուղու մոտով անցանք, զգուշանալով գնացքից, հասանք երկաուղու հրապարակ։ Նստոտեցինք խոտերի մեջ, զրուցեցինք , հանգստացանք և ընթերցեցինք մեր ամենասիրած բանաստեղծույունը՝ <<Ես իմ անուշ Հայաստանի>>-ն։ Մի քիչ վազվզեցինք, հիացանք Հրազդան գետով, հետո քայլեցինք դեպի մեր մեքենան, որով մենք եկել էինք։ Նաև մոռացա հիշեցնեմ, որ մեզ ընկեր Արմինեն պաղպաղակով հյուրասիրեց։ Վերջ։ Հիմա հաստատ ամբողջը կարդացիք և կարող եք գնալ, իսկ եթե դուք ուզում եք իմ մյուս նյութերը տեսնել , մտե՛ք իմ բլոգի գլխավոր էջ և նայե՛ք։ Ցտեսությո՜ւն։
Սա էլ տեսանյութը
Դավիթ Բլեյան 